Ήταν πάντα εκεί, σαν μια σιωπηλή παρουσία που τον ακολουθούσε. Στις παιδικές μνήμες, στις οικογενειακές αφηγήσεις, στις ασπρόμαυρες ταινίες που έπαιζαν Κυριακή μεσημέρι στην τηλεόραση, στα χαμόγελα των ανθρώπων όταν άκουγαν το επώνυμό του. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο παππούς του, ήταν μια φιγούρα σχεδόν μυθική. Πρόλαβε να τον ζήσει μέχρι τα 6 του χρόνια. Κι όμως, μεγαλώνοντας, τον ένιωθε πάντα δίπλα του. Ο παππούς του δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος ηθοποιός. Ήταν ένας άνθρωπος με αληθινή ψυχή, έντονη προσωπικότητα και βλέμμα που συνδύαζε αυστηρότητα και ευαισθησία. Κι αν κάτι τον συγκινεί βαθιά, είναι πως τόσα χρόνια μετά, ο κόσμος συνεχίζει να τον αγαπά. Να γελά με τις ταινίες του, να τον μνημονεύει, να τον νιώθει δικό του. Μέσα από αυτή τη διαρκή αγάπη, ο Λάμπρος νιώθει πως ο παππούς του παραμένει ένας δικός του "οικογενειακός θησαυρός" που συνεχίζει να λάμπει στο χρόνο. Με αφορμή τη συμπλήρωση των 40 χρόνων από το "φευγιό" του ο Λάμπρος...