Η επαφή μας με το savoir vivre μετράει πολλά χρόνια, πριν και από την πρώτη δημοτικού. Οι γονείς μας φρόντισαν από νωρίς να μπορούμε να σταθούμε σαν σωστοί κύριοι σε ένα τραπέζι: Όταν τρώμε δεν μιλάμε / Τρώμε με κλειστό το στόμα (αυτό το ξέρουμε από τα 5 μας) / Σκουπιζόμαστε με χαρτοπετσέτα όταν τρώμε (και όχι με το μανίκι) / Δεν ακουμπάμε τους αγκώνες στο τραπέζι και άλλοι τέτοιοι κανόνες. Ξέρεις, όμως, τι έχουμε καταλάβει με τα χρόνια; Πως δεν υπάρχει ένα savoir vivre -διότι και αυτό (όπως και πολλά άλλα) αλλάζει όσο αλλάζουμε και εμείς. Αλλάζει όσο μαθαίνουμε να ζούμε. Ετυμολογικά και μόνο αν το πάρουμε, άλλωστε, savoir vivre σημαίνει "να ξέρεις να ζεις". Σήμερα, ευτυχώς (για όλους μας) μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ξανασυναντηθεί με το savoir vivre και το έχουμε φέρει στα μέτρα μας. Το έχουμε επαναπροσδιορίσει, αν θες, κάτι που φαίνεται σε κάθε τραπέζι με την παρέα μας. Εμείς θα μοιραστούμε 2-3 κανόνες (που δεν είναι κανόνες).