Δεν είναι μεγάλες ή κάτι wow -ίσα ίσα, το ακριβώς αντίθετο. Μιλάμε για μικρές στιγμές που όμως μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η καθημερινότητά μας δεν είναι "όλο τα ίδια και τα ίδια", αρκεί να αισθανθούμε αυτές τις στιγμές. Ας πούμε, να, τις προάλλες, περπατώντας την Πατησίων επιστρέφοντας από τη δουλειά, είδαμε τον ήλιο να δύει σιγά-σιγά πάνω από την Ακρόπολη. Δεν ξέρουμε αν ήταν το χρώμα που έπαιρνε ο ιερός βράχος και ο Παρθενώνας, όσο το ότι νιώσαμε παρούσες. Ο χρόνος έμοιαζε να παγώνει, δεν ακούγαμε τα αυτοκίνητα που περνούσαν και έτσι, ξεχάσαμε ότι βρισκόμασταν στο πεζοδρόμιο ενός από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης. Γαλήνη, μαγεία και πληρότητα, ναι, αυτά νιώσαμε. Ή, πάλι πριν λίγες μέρες που η θερμοκρασία δεν ήθελε "λιώσιμο" στο τσιμέντο της πόλης, ένας ηλικιωμένος κύριος μάς προσέφερε το μπουκαλάκι νερό που κρατούσε όταν είδε ότι μας είχε ζαλίσει κάπως ο ήλιος, όσο περιμέναμε στη στάση του λεωφορείου. Βλέποντας τον...