Ας το πούμε ακόμα μια φορά στους εαυτούς μας για να το εμπεδώσουμε: "Όταν εκνευρίζομαι επειδή το παιδί δεν κάνει αυτό που του λέω, δεν φταίει εκείνο". Μπορεί να μην έχουμε θέσει εμείς σωστά τα όρια, μπορεί να μην μας ακούει εκαιτίας του τρόπου που επικοινωνούμε μαζί του, μπορεί να είναι τόσο απασχολημένο που να μην μπορεί λόγω αναπτυξιακής φάσης να μας ακούσει. Τα μπορεί είναι πολλά, το γιατί εκνευριζόμαστε είναι δικό μας. Εκνευριζόμαστε γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το συναίσθημα εκείνη τη στιγμή. Όταν τα παιδιά μας αγνοούν μπορεί να ενεργοποιούν ένα εντελώς δικό μας τραύμα: "Ποτέ κανείς δεν μου δίνει σημασία" ή "κανείς δεν με αγαπά" ή "οι γονείς μου συνέχεια με αγνοούσαν". Αυτό μπορεί να μας κάνει ανίκανους να διαχειριστούμε την κατάσταση με ψυχραιμία, αφού τα έντονα συναισθήματα δεν μας αφήνουν να δούμε την κατάσταση όπως είναι. Το παιδί δεν μας αγνοεί επίτηδες, απλά πρέπει να βρούμε τον τρόπο για να συνδεθούμε μαζί του.