Η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα ένα κομμάτι της ζωής μας. Τον μύθο γύρω από αυτήν τον ύφανε αρχικά ο πατέρας μου, που όντας λάτρης της φρόντιζε να βρίσκεται εκεί κάθε χρόνο την ημέρα του Αγίου Δημητρίου, μια και, εκτός από την πόλη, γιόρταζε και ο ίδιος. Η επιστροφή του στο σπίτι συνοδευόταν από ιστορίες για τα αγαπημένα του ρεμπετάδικα, σακουλάκια με τσεμένι και μπούκοβο αγορασμένα στις παλιές αγορές της πόλης, καθώς και -βεβαίως, βεβαίως- τσουρέκια γεμιστά με κάστανο. Με ένα τέτοιο τσουρέκι ανά χείρας διακτινίστηκε ξέπνοος και στο μαιευτήριο, αφού ο ερχομός του Άλκη τον βρήκε στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Τα χρόνια της χρυσής μας νιότης, κάθε φθινόπωρο μάς έβρισκε να κοιμόμαστε στρωματσάδα στη Θεσσαλονίκη, να παρακολουθούμε μέχρι τελικής πτώσεως ταινίες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, να "ψαρώνουμε" με τις αντισυμβατικές παρουσίες γύρω μας, που μας φαίνονταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες από εκείνες της πρωτεύουσας, να αναζητάμε τα ίχνη των πατρικών...