Η σχέση μου με τον Πόρο ξεκινά πολύ παλιά, τότε που το "αρσενικό νησί" του Αργοσαρωνικού ήταν από τους πιο κλασικούς προορισμούς για σχολική εκδρομή - είχα καταφέρει ακόμα και να πέσω, διακριτικά, στη θάλασσα, καθώς πάτησα σε μια γλίστρα που είχε πιάσει "μαλούπα", τουτέστιν φύκια. Αργότερα ο Πόρος ήταν συνυφασμένος με επισκεπτήρια στα "ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα" που έκαναν εκεί προπαίδευση: πρώτα ο Τάσος, την εποχή που ακόμα ήμασταν στην "παρανομία", και μερικά χρόνια μετά ο αδελφός μου - τους αγκαλιάζαμε, τους ταίζαμε μπριζόλες στα ταβερνεία της παραλίας, τους φορτώναμε γλυκά και τους αποχαιρετούσαμε συγχυσμένοι. Ελλείψει στρατευμένων νιάτων στον ευρύτερο κύκλο μας, ο Πόρος ξεχάστηκε εντελώς. Δεν μας περνούσε καν από το μυαλό να κάνουμε εκεί διακοπές, μέχρι που, έχοντας πλέον τον μικρούλη Άλκη στη σύνθεση, οι Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα μας φαινόντουσαν ριψοκίνδυνες επιλογές. Στραφήκαμε στον Πόρο, λοιπόν, και, έχοντας χαμηλά τον...