ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ από τρεις εβδομάδες, η περιοχή γύρω από το σπίτι μου στα Πετράλωνα ξυπνά πολύ νωρίς το πρωί απ' τα χτυπήματα των οικοδομικών μηχανημάτων: εταιρείες σκάβουν τους δρόμους για να "φυτέψουν" οπτικές ίνες, ιδιοκτήτες ανακαινίζουν τα διαμερίσματά τους, κάποιοι κατεδάφισαν ολόκληρο τον τελευταίο όροφο μιας κοντινής μου πολυκατοικίας. Έπινα τσάι και κοίταζα από το μπαλκόνι τους εργάτες να γκρεμίζουν τους τοίχους, κι ανάμεσά τους, αυτός που κόπιαζε περισσότερο, ήταν ο χειριστής του κομπρεσέρ. Οι εργασίες ξεκινούν από τις 8 κι έχω την αίσθηση πως ολόκληρη η πόλη ανοικοδομείται σαν να έχει προηγηθεί κάποια τρομερή καταστροφή ή να πλησιάζει ένα σπουδαίο γεγονός, μετά το οποίο τίποτα στην Αθήνα δεν θα είναι πια το ίδιο. Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα έμοιαζε η πόλη τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων ή και νωρίτερα, τα χρόνια της εσωτερικής μετανάστευσης, όταν ο πληθυσμός της πολλαπλασιάστηκε μέσα σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα. Το...