Θρυλείται πως ο Γιάννης Σκαρίμπας, λίγο πριν πεθάνει, ερωτώμενος ποια φράση του θα κατέλιπε ως σοφία-ουσία ζωής, απάντησε: "Ανάρχα και θεοί πείθονται". Αραγε όμως, μπορεί κανείς να είναι όντως αναρχικός σε αυτόν τον χθαμαλό βίο, όσο και να το προσπαθεί, ή να το ονειρεύεται; Δηλαδή, αν παρατήσεις τα πάντα και ανεβείς μόνος σου στο βουνό με μια κατσίκα και ένα Μάκιντος και γράφεις όλη μέρα ποιήματα χωρίς να έχεις σχέση ή συναλλαγή με κανέναν είσαι κατά κάποιο τρόπο αναρχικός; Πλησιάζεις το όνειρό σου; (Οχι την κοινωνική αναρχία, αλλά τουλάχιστον την ατομική;). Αμφίβολο. Διότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πουλήσεις το γάλα της κατσίκας (τα ποιήματα δεν έχουν χαίρι στην αγορά) οπότε θα κατεβείς στο χωριό και τότε αμέσως θα μολυνθείς από το χρήμα, τις δομές, τα Μιτσουμπίσι και τους ιούς της εξουσίας. Αναρχικός γλιτωμός, νυν αιωρούμαι, ιπτάμενος και τζέντελεμαν δεν υπάρχει για κανέναν. Ουκ έστιν τόπος. Ούτε καν η Ουτοπία, που είναι συχνά...