Εκείνη τη μέρα ανέβηκα στη σκάλα για να κόψω μερικά κλαδιά, κι ο σκύλος μου ξαφνικά άρπαξε το μπατζάκι του παντελονιού μου και με τράβηξε κάτω. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω γιατί φερόταν τόσο παράξενα. Το θυμάμαι καθαρά ακόμα. Ο ουρανός ήταν γεμάτος μαύρα σύννεφα, η ατμόσφαιρα βαριά, ακίνητη - σαν να ερχόταν καταιγίδα. Ήταν φανερό πως θα έβρεχε, αλλά είπα να μην αναβάλω τη δουλειά. Έπρεπε να κόψω τα ξερά κλαδιά της παλιάς μηλιάς δίπλα στο σπίτι. Η σκάλα ήταν ήδη στημένη, οπότε αποφάσισα να τελειώνω. Μόλις άρχισα να ανεβαίνω, ένιωσα ένα τράβηγμα από πίσω. Γύρισα και πάγωσα. Ο σκύλος μου προσπαθούσε να ανέβει κι αυτός! Τα πόδια του γλιστρούσαν στα σκαλοπάτια, τα νύχια του έκαναν θόρυβο πάνω στο μέταλλο, κι είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω μου. "Τι κάνεις εκεί; Μείνε κάτω!" του φώναξα. Αντί να φύγει, σηκώθηκε πάλι, έπιασε το παντελόνι μου με τα δόντια και με τράβηξε τόσο δυνατά που παραλίγο να πέσω. "Έλα ρε! Τρελάθηκες; Άσε με!" Αλλά δεν...