Η αφήγηση και οι εκφορές του λόγου τής Τ. Βενέτη αποδείκνυαν ποιητικές γητειές και ντοπιολαλιές που ενσωμάτωναν με τους πιο σύγχρονους όρους παραδόσεις αιώνων Στο διήγημα της Τασίας Βενέτη, "Κουβέντες από δω ως τον ήλιο", οι εργάτες που έφτιαχναν τον δρόμο του χωριού, μαθημένοι στην άγρια βιοπάλη, "χώμα κι ιδρώτας, λασπωμένοι και στα τσίνορα" (σ. 27) διαπίστωναν πως: "Ο Χάρος κι ο ξενιτεμός δεν χρειάζονται Δρόμο, έρχονται κι έτσι". "Σάματις κι οι πόλεμοι... Και χωρίς Δρόμο όλοι οι διάολοι μας βρήκαν". "Γιατί κι οι αρρώστιες;". "Μονάχα το καλό δε γλέπει να ΄ρθει. Και δρόμο να κάνουμε... πάλι γκαβό" (σ. 28). Οι ναίφ αυτοί αφορισμοί, ταιριαστοί σε κάθε διάψευση του πραγματικού, επιβεβαιώθηκαν ξανά με το απότομο φευγιό της Τασίας Βενέτη. Λίγες ώρες πριν την ανάσταση πέθανε η συγγραφέας Του χιονιού. Ιστορίες (εκδόσεις το Ροδακιό, 2013) κάνοντας, για όσους την αγαπήσαμε πολύ και δεν συμμεριζόμασταν τη βαθύτατη πίστη της, το "αληθώς"...