Οπως έχουν τα πράγματα σήμερα, ένα μεγάλο μέρος τής παιδείας μας σύρεται στο άρμα τού Λυκείου που κι αυτό με την σειρά του σύρεται στο άρμα των Πανελλαδικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ. Και τα δύο αυτά άρματα καρκινοβατούν για διαφορετικούς αλλά άμεσα συνδεόμενους λόγους. Το μεν Λύκειο έχει πλήρως απαξιωθεί στις Β΄ και Γ΄ τάξεις του που συμπαρασύρουν και την Α'. Εχει αχρηστευθεί η σημασία του διττά: ούτε τον μορφωτικό σκοπό του υπηρετεί πλέον ούτε έχει καμιά βαρύτητα (στην Ελλάδα) για την εισαγωγή στα ΑΕΙ που είναι κύριος στόχος κάθε ελληνικής οικογένειας. Οι μαθητές στο Λύκειο πιστεύουν ότι δεν αποκομίζουν τίποτε από την φοίτησή τους σ' αυτό (με εξαίρεση κάποια από τα εξεταζόμενα πανελλαδικώς μαθήματα) εξ ού και εξαντλούν ασμένως τις επιτρεπόμενες (και μη) απουσίες τους προσβλέποντας στο "άγιο φροντιστήριο". Παραλλήλως έχει εξανεμισθεί και το κύρος των διδασκόντων καθηγητών, αφού οι μαθητές αδιαφορούν για το μάθημά τους. Για όλα αυτά...