Ήταν μια εποχή που το ίντερνετ μύριζε ελπίδα κι όχι data, όχι "κάνε swipe", όχι reels. Μόνο ένα κουτί που έβγαζε ήχους εξωγήινους κάθε φορά που συνέδεες το modem, ακουγόταν ένας παράξενος θόρυβος και άνοιγε ένα παράθυρο στον κόσμο. Όλα αργούσαν να φορτώσουν, αλλά δεν πείραζε, υπήρχε όλος ο χρόνος του κόσμου κι ας περίμενε η μαμά να σηκώσει το τηλέφωνο. Θυμάσαι τα πρώτα chatrooms; Εκεί που προσποιούμασταν ότι ήμασταν 18 από τη Θεσσαλονίκη (ενώ ήμασταν 12 και από την Άρτα) ή τις πρώτες αναζητήσεις στο Altavista, τότε που η λέξη "πληροφορία" δεν σήμαινε ακόμα υπερφόρτωση, ούτε ψυχική εξάντληση; Ήταν μαγεία, μια υπόσχεση ότι όλα μπορούν να γίνουν πιο προσβάσιμα, πιο ανθρώπινα, πιο δίκαια. Το ίντερνετ θα γινόταν εργαλείο με το οποίο θα γνωρίζαμε ανθρώπους, θα διαβάζαμε όσα δεν μας έλεγαν τα σχολικά βιβλία, θα φτιάχναμε τη δική μας φωνή. Ένα αόρατο δίκτυο που ένωνε τις μοναξιές και μοίραζε πληροφορίες. Πληρώναμε συνδέσεις με την ώρα, αλλά...