Πριν σχεδόν δέκα χρόνια, αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, έγραψα ένα κείμενο με τον τίτλο "Αποδοχή". Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έτυχε να το ξαναδιαβάσω ίσως 3-4, από το λινκ που βάζεις σε απαντήσεις ή κείμενά σου, και εχθές το ξαναδιάβασα. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, έχω προσπαθήσει να επανεξετάσω το ζήτημα της αποδοχής. Ή μάλλον, για να το θέσω με μεγαλύτερη ακρίβεια, το θέμα της μη αποδοχής. Θα μου πει κανείς, γιατί να το επανεξετάσω, δεν είναι σωστό; Γενικά δεν είμαι δογματικός, η οπτική μου πάνω στη ζωή αλλάζει με τα χρόνια και θεωρώ ότι είναι ένα φυσικό κομμάτι της εξέλιξης. Για όποιον εξελίσσεται. Όχι για κάποιους που πιστεύουν ότι κατάλαβαν πώς λειτουργεί η ζωή απ'όταν ήταν δεκαπεντάχρονα και είχαν μόλις βγάλει δύο τρίχες στα γεννητικά των όργανα. Αυτοί/ες περνάνε μέσα από τη ζωή σαν ένας τσιμεντολιθος που χαϊδεύεται απαλά απ'το δροσερό αεράκι του βουνού. Καμία φθορά, καμία αλλαγή, τίποτα δεν γράφει πάνω τους. Τους αναγνωρίζεις...