Έπειτα από το θάνατο του Πλάτωνος και την ανάληψη της διεύθυνσης της Ακαδημίας από τον ανιψιό του, τον Σπεύσιππο, ο Αριστοτέλης και ο Ξενοκράτης, ο μετέπειτα σχολάρχης, μετέβησαν στην Άσσο της Μυσίας. Εκεί ήταν ήδη εγκατεστημένοι δύο μαθητές του Πλάτωνος, ο Έραστος και ο Κορίσκος, που συνδέονταν φιλικά με τον Ερμεία, τον τύραννο του Αταρνέως. Μάλιστα, η Άσσος, με τη συνδρομή και την προστασία του Ερμεία, είχε καταφέρει να εξελιχθεί σε εστία πνευματικής ζωής. Όμως, η προσέγγιση μεταξύ του Ερμεία και του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας έμελλε να αποδειχθεί μοιραία για τον κραταιό δεσπότη του Αταρνέως, καθώς οι Πέρσες ενημερώθηκαν για τις κινήσεις του, τον συνέλαβαν με προδοσία, τον βασάνισαν και τον σταύρωσαν στα Σούσα. Ο Αριστοτέλης, που είχε νυμφευθεί την Πυθιάδα, ανιψιά και θετή κόρη του Ερμεία, συγκλονίστηκε από το τραγικό τέλος του και φρόντισε να τιμήσει τη μνήμη του με ένα αναθηματικό επίγραμμα και έναν ύμνο. Ύστερα από τριετή...