Τα όρια, κάποτε, ήταν διακριτά. Από δω η ασφάλεια μιας πεζής πραγματικότητας που, παρά τις αναταράξεις, θεμελίωνε μια κάποια "παγκόσμια τάξη". Από κει το ποπ κορν μιας αχαλίνωτης φαντασίας που δημιουργούσε ιστορίες για μαζική κατανάλωση. Οταν η τέχνη δεν εμπνεόταν από τη ζωή, απλώς την ξεπερνούσε. Δημιούργησε, ας πούμε, τον πρώτο μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ πριν από τον Μπαράκ Ομπάμα. Την πρώτη γυναίκα πρόεδρο πριν ακόμη χάσει τις εκλογές η Χίλαρι Κλίντον, την πρώτη μαύρη γυναίκα πριν ηττηθεί η Κάμαλα Χάρις. Στο μεταξύ, όλο και κάποιος "πρόεδρος" θα πλάκωνε στο ξύλο μια ντουζίνα κακούς στο Οβάλ Γραφείο ή στο Air Force One - εάν δεν έσωζε τον πλανήτη από τους εξωγήινους. Το στόρι επαναλήφθηκε τόσες φορές που στο τέλος η φαντασία κατάντησε πεζή. Και να που τώρα μια αχαλίνωτη πραγματικότητα ξεπερνά αυτήν ακριβώς τη φαντασία. Γιατί κανένας στο Χόλιγουντ δεν είχε σκαρφιστεί έναν πρόεδρο να πλακώνεται δημοσίως με έναν ολιγάρχη; Γιατί όλοι οι...