Τους τελευταίους μήνες - και συμπτωματικά ή μη λίγο πριν τη συμπλήρωση μιας δεκαετίας από τη συντριπτική επικράτηση της λαϊκιστικής εξαλλότητας στο θλιβερό δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015- κυριάρχησε ένα στοιχείο στην πολιτική συζήτηση. Ηταν η ανάκαμψη και η αναζωπύρωση του πολιτικού θράσους, το φούντωμα της πάσης φύσεως τερατολογίας, ο διαγκωνισμός κομμάτων της αντιπολίτευσης στην έξαψη των παθών και στην ανεπίγνωστη και επικίνδυνη υιοθέτηση αθέμιτων μεθόδων, με στόχο τον αποπροσανατολισμό τμημάτων του πληθυσμού και τη στροφή σε μονοπάτια σκοτεινά. Αφορμή για όλα αυτά: το δυστύχημα των Τεμπών. Πρωταγωνιστές σε αυτό ήταν κομματίδια με κοινοβουλευτική παρουσία και οι ηγεσίες τους, που δίχως αναστολές και φρένα διατύπωναν κατηγορίες και θεωρίες, περιέγραφαν ανύπαρκτες συνωμοσίες και έφτασαν να κατηγορούν ευθέως και ανερυθρίαστα τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση συλλήβδην για "δολοφονία" στα Τέμπη και για "εσχάτη προδοσία" σε...