Καθώς περπατούσα πρόσφατα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο της πόλης, χαζεύοντας στο κινητό μου και μόλις που αντιλαμβανόμουν τι συνέβαινε γύρω μου, κάτι παράξενο τράβηξε την προσοχή μου. Στη μέση του τσιμεντένιου πεζοδρομίου βρισκόταν ένα μικρό, πατημένο νερόφιδο. Ήταν άψυχο, μισολιωμένο, με το πρασινωπό του σώμα να είναι στριμμένο με τρόπο που μου έφερε αναγούλα. Οι περαστικοί το προσπερνούσαν χωρίς καν να του ρίξουν μια ματιά. Τα αυτοκίνητα περνούσαν δίπλα του, χωρίς να αντιληφθούν τι είχε μόλις συμβεί. "Τα νερόφιδα έχουν την ικανότητα να καμουφλάρονται τόσο καλά στο φυσικό τους περιβάλλον, που τις περισσότερες φορές βρίσκονται δίπλα μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε." Κι όμως, εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Η εικόνα αυτή με ακολούθησε πολύ μετά, ακόμα κι όταν είχα προχωρήσει. Δεν ήταν απλώς το φίδι· ήταν αυτό που αντιπροσώπευε. Δεν επρόκειτο για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Τις τελευταίες εβδομάδες, κάτοικοι της...