Με τον θάνατο του Ρίτσου και του Μινωτή φούντωσαν πάλι οι νεκροφιλικές υπερβολές - αυτές που γυρίζουν συχνά το πένθος σε παρδαλό πανηγύρι και τον πόνο σε ανυπόφορη αισθηματολογία. Ευτυχώς όμως που για τους δύο επιφανείς νεκρούς το μέγεθος θεωρείται και είναι δεδομένο· έτσι μπορούμε, με την κάλυψή τους, να ασκήσουμε κάποια αυτοκριτική της αμετροέπειάς μας, δίχως να κατηγορηθούμε για μιζέρια και φθόνο. Το πρώτο σύνδρομο της αχαλίνωτης γλώσσας μας, μπροστά στο πένθος των συγγενών και των λίγων πραγματικών φίλων του νεκρού, είναι η όψιμη ανακήρυξή του σε μεγάλον και αθάνατο. Φαντάζομαι πως ο ιστορικός του μέλλοντας που θα ψάχνει τις νεκρολογίες του καιρού μας [...] θα μείνει έκθαμβος με τη συσσώρευση τόσου μεγαλείου στον τόπο μας μέσα σε τόσο λίγα χρόνια - ούτε ο χρυσούς αιών των Αθηνών να είμασταν. Κι αυτά σε μια χώρα που η δίκαιη και μετρημένη αναγνώριση των ανθρώπων της τέχνης και του λόγου, όσο ζουν, σπανίζει· όπου η καλή ποίηση...