Ο αέρας μέσα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου έμοιαζε βαρύς, σαν να αντηχούσε κάθε ψίθυρος πιο δυνατά απ' όσο έπρεπε. Οι παλάμες μου ίδρωναν καθώς κρατούσα τη νυφική μου ανθοδέσμη. Το δαντελένιο μου φόρεμα -ένα εύρημα από ένα μικρό μαγαζί μεταχειρισμένων- κυλούσε απαλά γύρω μου. Είχε κοστίσει λιγότερο από εκατό ευρώ, μα για μένα ήταν διαχρονικό και κομψό. Κι όμως, καθώς περπατούσα στο διάδρομο, οι ψίθυροι άρχισαν. "Από μαγαζί από δεύτερο χέρι; Σοβαρά;" μουρμούρισε κάποιος. "Σαν κουρτίνα της γιαγιάς μου φαίνεται", σχολίασε μια άλλη φωνή. Κράτησα τα μάτια μου καρφωμένα στον Δημήτρη, που με περίμενε στο ιερό, αγχωμένος αλλά γελαστός. Εκείνος δεν νοιαζόταν για το φόρεμα - όμως η οικογένειά του ναι. Στην πρώτη σειρά καθόταν η μητέρα του, η Ελένη, ντυμένη με πράσινο μετάξι, κάθε εκατοστό της μαρτυρούσε γυναίκα που δεν με είχε αποδεχθεί ποτέ. Δεν είπε λέξη, αλλά τα σφιγμένα χείλη της έλεγαν τα πάντα. Ο ιερέας άρχισε την τελετή, μα το βάρος...