Η επιδεικτική απουσία των ηγετών της - με εξαίρεση την αρχηγό της "Πλεύσης Ελευθερίας" - από τον τελευταίο αποχαιρετισμό στο Διονύση Σαββόπουλο σα να τράβηξε τη χώρα πίσω. Φάνταζε να την έσυραν στα κακοφορμισμένα τραύματα ενός παροξυσμικά ασυμφιλίωτου και πολωτικά σκοτεινού παρελθόντος. Με τη μικρόψυχη στάση τους αναβίωσαν τη προπαγανδιστική στενοκεφαλιά που ταυτίζει μεροληπτικά το έργο με τις εκάστοτε απόψεις του δημιουργού του. Επανέφεραν καταθλιπτικά την ιδεοληπτική νεύρωση εκείνων των σκληροπυρηνικών που απαιτούν την υποταγή της καλλιτεχνικής κληρονομίας στη συγκυριακή πολιτική. Εξάλλου τι εξυπηρετούσαν οι κακόβουλοι χαρακτηρισμοί, οι προκατειλημμένοι μηρυκασμοί, τα μικροπρεπή προσχήματα, οι αυθαίρετες συγκρίσεις και οι στρεψόδικες σοφιστείες; Τίποτε άλλο παρά μια έξαλλη αντιπολιτευτική απόπειρα παραληρηματικής τόνωσης των τοξικών και διχαστικών κραυγών. Τι διαφορετικό επιδίωκαν πέρα από την ιδιοτελή στόχευση μικροκομματικής...