Προφανώς κανείς δεν σκοτίζεται για τις λεπτομέρειες μιας φανταστικής ιστορίας που απευθύνεται σε παιδιά. Ούτε ενδιαφέρεται να ελέγξει την εγκυρότητα των στοιχείων της. Αρκεί η τέρψη της προβλεπόμενης κορύφωσης της πλοκής ως το απαραίτητο ψυχοθεραπευτικό χάπι εντ. Αντίθετα, μελέτες, δοκίμια, διατριβές που πλοηγούν τον αναγνώστη στα βαθιά νερά της Ιστορίας απαιτούν, όσο να ναι, εξακριβώσεις και επαληθεύσεις των γεγονότων. Προϋπόθεση, όμως, που δεν ισχύει για τα απομνημονεύματα. Αυτά φλερτάρουν εμπλέκονται και προσεγγίζουν την Ιστορία αλλά δεν την ανιχνεύουν με επιστημονική αντικειμενικότητα. Έχουν προσωπικό χαρακτήρα. Περιέχουν ατομικά συμπεράσματα, ιδιωτικές ερμηνείες και κρίσεις, ενώ συχνά περιλαμβάνουν και μυθιστορηματικές εμπνεύσεις. Όπως ακριβώς κρίνεται ότι συνιστά και το υπό κυκλοφορία συγγραφικό πόνημα του τέως πρωθυπουργού και πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Μια χαρά, επομένως, θα ταίριαζε το απόφθεγμα του Αμερικανού...