Αισθάνομαι την ανάγκη να υποκλιθώ στο συναρπαστικό μυθιστορηματικό ύφος του συγγράμματος του. Κι αν φυλλομετρώντας τις σελίδες του συνέλαβα τον εαυτό μου να χασμουριέται ζητάω συγγνώμη καθώς βυθίστηκα στο απροσποίητο ξεδίπλωμα της πλοκής. Ομολογώ ότι ως αναγνώστης σκίρτησα με ένα απρόσμενο δάκρυ διαβάζοντας το πώς ο συγγραφέας περιγράφει συνταρακτικά στις σελίδες του τον προσιτό και ειλικρινή εαυτό του. Για το πώς αφηγείται ότι ήταν νιος και άβγαλτος. Πώς παραστατικά αυτοπαρουσιάζεται ως άμαθος και άπειρος. Πώς επίσης παραπλανήθηκε, εξαπατήθηκε και παρασύρθηκε σε μοιραία λάθη από τους "άχρηστους" συνεργάτες που διάλεξε να τον περιβάλλουν. Σαν το Βαρουφάκη, τη Ζωή, το Παπά, το Χαρίτση, την Αχτσιόγλου, το Λαφαζάνη και το Πολάκη. Παραδέχομαι πλέον ότι το κρίμα στο λαιμό τους για την αμαύρωση των επιτευγμάτων της πρώτη φορά αριστερά διακυβέρνησης του τόπου. Συμπάσχω με τη καρτερικότητα που επέδειξε ο μυθιστοριογράφος αφότου ο ίδιος...