Οι πολυμήχανες, άλλοτε, αγροτικές κινητοποιήσεις επαναλαμβάνονται πλέον ετησίως με εθιμική κανονικότητα. Κάτι σαν τη ρίψη βαρελότων στην Ανάσταση. Μόνιμο αποτέλεσμα να κόβεται κάθε τόσο χειμωνιάτικα η χώρα στα δύο. Με τα τρακτέρ να μπλοκάρουν τις εθνικές οδούς. Με τις μεταφορές παγιδευμένες, τους οδηγούς εγκλωβισμένους, τους πολίτες όμηρους στη παρακώλυση των συγκοινωνιών. Τριάντα τόσα χρόνια τώρα το ίδιο βιολί. Με την αντίθεση ανάμεσα στο νόμιμη διεκδίκηση αιτημάτων και το θεμελιώδες δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση σαν να αρνείται ακόμη να λυθεί υπεύθυνα και τελέσφορα. Αντίθετα, οδηγείται σε συγκρουσιακή αντιπαράθεση στο φόντο της ελληνικής υπαίθρου. Σύμφωνοι, οι βιοπαλαιστές του πρωτογενούς τομέα έχουν τα δίκια τους να διαμαρτύρονται. Βιώνουν ζόρικα τη δική τους σκληρή πραγματικότητα. Αναγκαστικά υποστηρίζουν και διατυπώνουν μαχητικά τα αιτήματα τους για την υπεράσπιση των θιγομένων συμφερόντων τους. Έστω κι αν η αγωνιστική δράση...