Η δική μου γενιά μεγάλωσε με έναν μύθο. Ότι ο Σαββόπουλος ήταν ο γκουρού της αμφισβήτησης, ο άνθρωπος που μας έμαθε πώς να λέμε "όχι" στο σύστημα. Και το "τρελόχαρτο", η απαλλαγή από τον στρατό, ήταν η υπέρτατη πράξη αυτής της αμφισβήτησης. Ήταν η σφραγίδα ότι δεν ανήκεις στο καλούπι, πόσο μάλλον κατά τη διάρκεια της νοσηρής επταετίας της Χούντας. Κι όμως. Ο ίδιος ο Σαββόπουλος, αυτός ο μύθος της άρνησης, φρόντισε να τον αποδομήσει ο ίδιος. "Ο γιος μου πάει στον στρατό ενώ εγώ δεν πήγα, μον' πήγα κι απαλλάχτηκα κι εν τέλει μετανιώνω, καλύτερα στο στράτευμα παρά στους λοφαδόρους, νισάφι και η τρέλα τους και τα τρελόχαρτά τους", είχε γράψει στο "Κούρεμα". Και καλά έκανε. Διονύσης Σαββόπουλος