Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κλασική ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή πως η ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας είναι ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, που της δίνει το δικαίωμα να επιλέγει πολιτικές από την ιδεολογική φαρέτρα και της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ο ορισμός αυτός, κατά τη γνώμη μου, είναι η επιτυχέστερη περιγραφή του Κέντρου. Ενός κομματικού μορφώματος που, σύμφωνα με τους παλαιότερους και εγκυρότερους πολιτειολόγους (Seymour Martin Lipset, Mitchel, Laswell, Amatai Etzioni, Rosenau, Robert Dahl) συνιστά την έκφραση ενός κεντρώου πολυσυλλεκτικού πολιτικού μηχανισμού (catch-all party). Μόνο που ένα τέτοιο κόμμα εδώ και πολλά χρόνια, και ιδιαίτερα τώρα, δεν είναι εκλέξιμο (electable). Χωρίς ιδεολογία και θέσεις που έχουν δόντια και δαγκώνουν, τα κόμματα σήμερα περνούν αδιάφορα από τις διόπτρες των εκλογέων - και ιδιαίτερα αυτών των πλειοψηφικών λαϊκών τάξεων. Αυτός που πρώτος το κατάλαβε και το έκανε πράξη ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ...