Στον Βόρειο Έβρο, μια υπαξιωματικός του Στρατού Ξηράς μεγαλώνει μόνη της δύο ανήλικα παιδιά, τοποθετημένη μακριά από τον τόπο συμφερόντων της, χωρίς καμία στήριξη από την υπηρεσία - και κυρίως χωρίς φωνή. Η κραυγή απόγνωσης δεν ήρθε από τα χείλη της, αλλά από τα χρώματα των παιδιών της. Μια ζωγραφιά που έστειλαν στον παππού τους λίγο πριν φύγει από τη ζωή - ή, καλύτερα, στην πολιτεία που τους απομάκρυνε- λέει τα πάντα. "Αγαπημένε μου παππού, είμαι πολύ στεναχωρημένη εδώ που φέρανε τη μαμά. Θέλουμε να γυρίσουμε κοντά σας. Σ' αγαπώ." Το σχέδιο αποτυπώνει ένα σπίτι. Στο επάνω παράθυρο, ένα κοριτσάκι φωνάζει κλαίγοντας "παππού". Στο κάτω, η μητέρα - πιθανότατα η ίδια η υπαξιωματικός - φωνάζει "μπαμπά" και ένα αγοράκι δίπλα της φωνάζει ξανά "παππού". Ο παππούς δεν υπάρχει πια - έφυγε απο τη ζωή. Η ζωγραφιά είναι ένας θρήνος αποχωρισμού και ένα τεκμήριο ψυχικού πόνου. Δεν είναι απλώς παιδική έκφραση - είναι έκκληση σωτηρίας. Μια ζωή σε κενό...