ΜΕΤΑ ΤΗΝ "7η Οκτωβρίου" ζω σε ένα παράξενο μέρος. Όχι σε κάποιον φυσικό τόπο, αλλά σε μια κατάσταση. Σε ένα καθαρτήριο. Παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους που και οι δύο μου λένε: δεν ανήκεις εδώ. Στο Ισραήλ με μισούν επειδή αντιτίθεμαι σε έναν πόλεμο που πολλοί λένε ότι δεν υποστηρίζουν - αλλά εξακολουθούν να τον δικαιολογούν ως απαραίτητο. Στο εξωτερικό δεν είμαι πλέον ευπρόσδεκτος, καθώς "όλοι οι Ισραηλινοί είναι έποικοι". Είμαι πολύ Ισραηλινός για να είμαι θύμα και πολύ αντιφρονών για να είμαι πατριώτης. Ζω στην εξορία, ακόμη και όταν βρίσκομαι στην πατρίδα μου. Έχω μιλήσει δημόσια εναντίον αυτού του πολέμου - από την αρχή. Ως θεατρικός σκηνοθέτης, έχω σκηνοθετήσει έργα που είναι πολύ φορτισμένα πολιτικά για να ανέβουν στο Ισραήλ, καθώς και την αγγλόφωνη πρεμιέρα ενός θεατρικού έργου για την πολιορκία της Γάζας. Δεν υπηρέτησα στον στρατό, ως αντιρρησίας συνείδησης, και έχω ταχθεί κατά της Κατοχής εδώ και χρόνια. Τίποτα από αυτά...