Πριν από χρόνια, ένας καλός φίλος, όταν τον κατηγορούσαν για κάποια από τις πράξεις του, συνήθιζε να λέει "δεν φταίω εγώ, φταίει η σκληρή κοινωνική πραγματικότητα που αντανακλάται πάνω μου". Η προσπάθεια που έκανε να μετατρέψει την ευθύνη του σε ένα είδος αντικειμενικής ευθύνης για την οποία το βάρος ανήκει στην κοινωνία, ήταν απλώς χιούμορ. Δυστυχώς στις μέρες που ζούμε, αυτό πλέον δεν αποτελεί χιουμοριστική έκφραση ενός φίλου της παρέας, αλλά πίστη πολλών ανθρώπων. Η μπάλα από το καθημερινό παιχνίδι της ζωής στέλνεται όλο και περισσότερο στην εξέδρα, σε βαθμό που να δημιουργείται η πεποίθηση πως το γήπεδο δεν παίζει κανένα ρόλο, γιατί το πραγματικό τερέν είναι τα καθίσματα στα οποία θέση έχουν οι θεατές. Αυτοί είναι τελικώς οι παίκτες, οι θεατές, το κοινό που έχει πάντα άποψη για το παιχνίδι και εξήγηση για το πώς διαμορφώνεται, χωρίς όμως να συμμετέχει και να έχει την πραγματική ευθύνη. Η Μαρία θεωρεί ότι η βασική ευθύνη για όσα...