Ακόμη και αν ανήκει κανείς σε διαφορετικό ιδεολογικό χώρο από αυτόν της Νέας Δημοκρατίας, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τη συμβολή της στον εκδημοκρατισμό μετά το 1974, την προσήλωση στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, τη συνεισφορά της στην πολιτική σταθερότητα. Η κριτική λοιπόν ασκείται σε μεθόδους και πρακτικές που τυπικά δεν έχουν καμία σχέση με τις διακηρυγμένες αρχές της Νέας Δημοκρατίας. Το κυβερνών κόμμα έχει εγκαταλείψει τις κεντροδεξιές ιδεολογικές σταθερές του παραδόσεις κι έχει μετατραπεί σε ένα προσωποπαγές σύστημα για το οποίο η διατήρηση της εξουσίας έχει καταστεί αυτοσκοπός. Η σημερινή ΝΔ έχει ενσωματώσει και παροξύνει τις παθογένειες όλων των πολιτικών χώρων. Από την παραδοσιακή Δεξιά κράτησε και παρόξυνε την ιδιοκτησιακή αντίληψη του κράτους, από το ΠαΣοΚ την κοινωνική διάχυση της διαφθοράς και της πελατειακής σχέσης κράτους-πολίτη. Από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ τους μηχανισμούς των τρολ για τη δολοφονία χαρακτήρων...