Αδύναμη και κατακερματισμένη αντιπολίτευση η Ελλάδα έχει ζήσει και άλλες φορές. Την περίοδο 1952-1963 οι κυβερνήσεις Αλέξανδρου Παπάγου (Ελληνικός Συναγερμός) και Κωνσταντίνου Καραμανλή (ΕΡΕ) ήταν σχετικά μόνες τους στο πολιτικό ρινγκ. Σκόρπιες κομματικές δυνάμεις στα αριστερά του πολιτικού άξονα δεν μπορούσαν να διαμορφώσουν κάποιον ενιαίο πόλο, μέχρι να εμφανιστεί η Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου. Με το τέλος της δικτατορίας και με την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην εξουσία, αυτή τη φορά με τη Νέα Δημοκρατία, η περίοδος 1974-1981 χαρακτηρίστηκε επίσης από την κομματική μονοκρατορία της ΝΔ, όσο ο Ανδρέας Παπανδρέου συσπείρωνε κάτω από τον ήλιο του ΠαΣοΚ τη μισή και κάτι παραπάνω Ελλάδα. Η αίσθηση δηλαδή που έχουμε ότι πρώτη φορά γνωρίζει η χώρα τόση νωχελικότητα στα κοινοβουλευτικά έδρανα (εξαιρείται η Ζωή Κωνσταντοπούλου που μόνο νωχελική δεν τη λες) είναι απλά αίσθηση και όχι πραγματικό ιστορικό δεδομένο. Μάλιστα...