ΤΟ ΙΡΑΝ, (η Περσία, αν αυτό διευκολύνει κάποιους) δεν είναι μόνο "οι μουλάδες". Αυτό θα έπρεπε να ήταν εντελώς αυτονόητο και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να υπενθυμίσει κανείς το μέγεθος, τον πληθυσμό, το ειδικό ιστορικό και πολιτισμικό βάρος αλλά και τις σύγχρονες επιδόσεις της χώρας στις τέχνες και τις επιστήμες ακόμα και υπό καθεστώς βάναυσης συχνά και σκοταδιστικής διαρκώς, θεοκρατίας που έχει απέναντί του πολύ σημαντικό τμήμα αν όχι την πλειοψηφία των πολιτών. Τίποτα όμως δεν είναι αυτονόητο πια. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει ειδικά από τη στιγμή που η πραγματικότητα αποτελεί πλέον μια εξαιρετικά ρευστή και σχετική έννοια. Μπορεί ακόμα και να πιστεύει ότι ο Τραμπ είναι αγγελιοφόρος της ειρήνης ή ότι το κύριο μέλημα του Νετανιάχου είναι να ανακουφίσει τους Ιρανικό λαό από τους "Αγιατολάχ" που τον καταδυναστεύουν. Ή ότι το Ισραήλ είναι ένας κοσμικός παράδεισος βαθιά στην καρδιά του σκότους, μακριά από θρησκευτικές...