∆εν πρόλαβαν να µιλήσουν, µα η σιωπή τους φωνάζει. ∆ε γνώρισαν τη ζωή κι όµως ο θάνατός τους, άφησε πληγή. Ήρθαν στον κόσµο για ν' αγκαλιαστούν, ν' αγαπηθούν, ν' ανασαίνουν µέσα στη ζεστασιά και στην τρυφερότητα κι έφυγαν µέσα στο φόβο. ∆εν πρόλαβαν να γελάσουν, να περπατήσουν, να πουν "µαµά". Τους στερήθηκε το δικαίωµα να ζήσουν. Η καρδούλα τους χτύπησε τόσο λίγο...αλλά η απουσία τους θα "χτυπά" για πάντα... Ήταν φως, αλλά πνίγηκαν στο σκοτάδι άλλων. ∆ε φταίνε που γεννήθηκαν. Φταίνε κάποιοι που δεν προστάτευσαν την ύπαρξή τους. Που δεν είδαν, δεν προλάβαν, δεν καταλάβαν. Παιδιά µε µέλλον που τους το πήραν, όχι ο χρόνος, αλλά η σιωπή µιας κοινωνίας που δεν άκουσε εγκαίρως τις κραυγές, πριν γίνουν εγκλήµατα. Ξύπνησε άραγε η 25χρονη µάνα ένα πρωί, αποφασισµένη να µπει στο ρόλο της τραγωδού; Ή µήπως ήθελε ν' αντέξει λίγο ακόµη, µια µέρα, µια νύχτα κι ένα ξηµέρωµα, χωρίς φωνές µέσα της; Μήπως δεν ήταν πάντα έτσι; ∆ε θα κοίταξε άραγε...