Μια κυρία με γαλάζιο ταγέρ ουρλιάζει μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, εκτελώντας ένα τελετουργικό θορύβου που έχει τόση σχέση με την πολιτική όση η τηλεοπτική πόζα με την ευρωπαϊκή λογοδοσία. Η παρουσία της δεν αποσκοπεί στο να ακουστεί κάτι. Αποσκοπεί στο να μην ακουστεί τίποτα άλλο πέρα από τις κραυγές της. Να εξαφανιστεί κάθε σκέψη, κάθε ερώτηση, κάθε λέξη που δεν της ανήκει. Ο θάνατος είναι ενόχληση στο αφήγημά της, οι φωνές διαμαρτυρίας, φτηνό δράμα, οι ερωτήσεις, υπονόμευση, οι συζητήσεις περί ευθυνών, "κομματικό σόου". Αντί να διεκδικήσει έρευνα, διαφάνεια, επενδύσεις σε συστήματα ασφαλείας και νέες υποδομές, εκείνη κυνηγά τη viral στιγμή της, γιατί εκεί τελειώνει ο ρόλος της, στην εικόνα. Πιο πέρα δεν υπάρχει τίποτα. Είναι η πολιτική εκδοχή ενός story 24 ωρών: φασαρία, επίθεση, λίγα like, εξαφάνιση. Ένα θυμωμένο σχόλιο στο Facebook που αυτοπροσδιορίζεται ως φωνή λογικής, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από το echo chamber του...