Το σύνθηµα του Τσε "να κάνουµε ένα, δύο, τρία, πολλά Βιετνάµ" (από το οποίο προέκυψε αργότερα στα καθ' ηµάς και η παραλλαγή "ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία"), µέσα από το οποίο η Αριστερά διεθνώς οραµατιζόταν κατά τη δεκαετία του 1960 τη λύση για τις αδικίες, στην Ελλάδα σήµερα έχει εκφυλιστεί στο "χρειαζόµαστε έναν, δύο, τρεις, πολλούς Μπίστηδες". Το "Μπίστης" βέβαια δεν αφορά το πρόσωπο αυτό καθαυτό, αλλά τον συµβολισµό του. Η µετά το 2019 Αριστερά προσπαθεί να συναθροίσει τις προσωπικότητες εκείνες που έχουν βιοµηχανική και διαχρονική παραγωγή θεωριών περί του κέντρου και των συµµαχιών για να πιστοποιήσει ότι υπάρχει. Το να δρα κιόλας δεν κρίνεται απαραίτητο. Αυτοί οι σύγχρονοι κλασικοί των συµµαχιών που θεωρούν ότι έχουν το κατάλληλο ερώτηµα για κάθε λύση (και όχι το αντίστροφο) προκειµένου να φαντασιώνονται τον δικό τους σηµαντικό ρόλο αποδεικνύονται ικανοί µόνο για τη διαίρεση (του κόµµατός τους τουλάχιστον) και για καµία...