Ο ενεργειακός συμψηφισμός - είτε με τη μορφή της αυτοπαραγωγής στο σημείο κατανάλωσης, είτε ως εικονικός συμψηφισμός, ατομικά ή συλλογικά μέσω ενεργειακών κοινοτήτων - αποτελεί ένα εργαλείο που προσφέρει απτό όφελος στους καταναλωτές, ενισχύοντας την ενεργειακή ανεξαρτησία τους και τη συμμετοχή τους στην πράσινη μετάβαση. Κι όμως, παρά τη θέσπιση του από το 2015 και τη σταδιακή διεύρυνσή του, εξακολουθεί να λειτουργεί χωρίς ένα πλήρες και λειτουργικό σύστημα εκκαθαρίσεων. Το κενό αυτό προκαλεί ανασφάλεια σε όλους τους κρίκους της αλυσίδας: στους προμηθευτές, που εκτίθενται στο ρίσκο της αγοράς χωρίς σαφές ρυθμιστικό πλαίσιο, αλλά κυρίως, στους πολίτες-καταναλωτές - είτε δρουν ατομικά είτε συλλογικά μέσω ενεργειακών κοινοτήτων - που δραστηριοποιούνται επενδυτικά σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας, χωρίς σταθερότητα και προβλεψιμότητα στον σχεδιασμό. Η ανάγκη για θεσμική ολοκλήρωση του πλαισίου δεν είναι απλώς μια τεχνική εκκρεμότητα, αλλά...