Βάσει καθηκόντων και συμβατικών υποχρεώσεων, η προηγούμενη εβδομάδα έπρεπε να με βρει στο εξωτικό Άμπου Ντάμπι, για το φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας του μπάσκετ. Προτίμησα, όμως, να ζητήσω εξαίρεση. Πριν καλά καλά αδειάσω την πάντοτε μισογεμάτη βαλίτσα, κάποιος καλός άνεμος με έστειλε σε μία άλλη γωνιά του αθλητικού σύμπαντος, στη Χώρα των Βάσκων, για τον τελικό του ποδοσφαιρικούΕuropa League, ανάμεσα στην Τότεναμ (την οποία συμπαθώ εδώ και δεκαετίες) και την εξίσου αγγλική Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Χρειάζεται να πω ότι πέρασα ονειρεμένα; Πιστεύω όχι. Χρειάζεται να τονίσω ότι νιώθω δικαιωμένος για την απόφαση να "χιονίσω" το Αμπου Ντάμπι; Υποθέτω πως όχι. Χρειάζεται να υπογραμμίσω ότι η Ελλάδα με πληγώνει όπου και αν ταξιδέψω; Είμαι βέβαιος ότι όχι. Μισό λεπτό όμως, μη διαβάσετε ανάποδα τον τελευταίο αφορισμό. Η Ελλάδα με πληγώνει, όποτε βγαίνω από τα σύνορα, όχι επειδή τάχα μου λείπει (αυτό δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο), αλλά για την...