Κάθε φορά που μιλάμε για τον τρόπο ζωής των νέων παιδιών, ξυπνάει μέσα μας ο πολιτισμικός πεσιμισμός του Oσβαλντ Σπέγκλερ. Λογικό, είμαστε μια χώρα που γερνάει ταχύτατα και όταν ο ριζοσπαστισμός της ανδρόπαυσης ή της εμμηνόπαυσης αρπάζει φωτιά μπροστά στο πληκτρολόγιο, προκύπτουν στηλιτευτικά κείμενα για το παρόν με πινελιές ελεγειακής νοσταλγίας για τη χαμένη μας νιότη, μαζί με αντιμεταθέσεις συμφώνων και φωνηέντων, αν γράφουμε στο κινητό, λόγω της επελαύνουσας πρεσβυωπίας. Στο μεταφιλελεύθερο μιγαδικό περιβάλλον που ζούμε, μοιράζοντας τη ζωή μας μεταξύ φυσικού και διαδικτυακού κόσμου, συχνότατα μάλιστα ως σχιζοειδή υποκείμενα που σταδιακά χάνουν την αίσθηση του πραγματικού και παρουσιάζουν διαφορετικές προσωπικότητες ανά περίσταση, οι καθ' ημέραν ηθικοί μας πανικοί στις γιορτές ασημαντότητας που οργανώνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βαίνουν ολοένα αυξανόμενοι. Αν συγκρίνουμε, πάντως, τα παιδιά της δικής μας εποχής με εκείνα της...