Η αττική γη δέχτηκε χθες το φθαρτό σώμα του Ευάγγελου Παπανούτσου· το σώμα του· γιατί ο Παπανούτσος, αυτός ο θαλερός νεανίας, αυτό το ανήσυχο πνεύμα, έτοιμο κάθε στιγμή να αμφισβητήσει, να διαλεχθεί, να εμβαθύνει, δε φθείρεται, δεν πεθαίνει, δε χάνεται ποτέ. Γιατί ο Παπανούτσος, πέρα από εκλεκτικός φιλόσοφος και παιδαγωγός, θεωρητικός και πρακτικός, υπήρξε δάσκαλος. Και ο δάσκαλος βιογραφείται μέσα στη ζωή των μαθητών του· πολλαπλασιάζεται, διαχέεται και υπάρχει μέσα στο λόγο, στη συμπεριφορά, στο ήθος των ανθρώπων που μετάλαβαν τη σοφία του, την πείρα του και το αγωνιστικό του ήθος. "ΤΑ ΝΕΑ", 4.5.1982, Ιστορικό Αρχείο "ΤΟ ΒΗΜΑ" & "ΤΑ ΝΕΑ" Ύστερα ο δάσκαλος μεταγγίζει και το ύφος του, το φωτοστέφανό του ή το αγκάθινο στεφάνι του. Και ο Παπανούτσος ήταν ύφος· σπάνια η Αττική μέλιττα (σ.σ. έτσι αποκαλούνταν οι θεωρούμενοι ως υποδείγματα αττικισμού, όπως ο Ξενοφών και ο Σοφοκλής) μπόρεσε να βρει καλύτερο κληρονόμο· ο Παπανούτσος υπήρξε...