Κάπου στις αρχές του 16ου αιώνα, σε μια μικρή ουμανιστική "κυψέλη" λόγου, με έδρα τη Βενετία, γεννήθηκε ένα πείραμα. Τρεις φωτισμένοι λόγιοι, ο Άλδος ο Ρωμαίος (Μανούτιος), ο Ιωάννης ο Κρητικός και ο Σκιπίων ο Καρτερομάχος, ίδρυσαν τη Νεακαδημία: μία κοινότητα ανθρώπων που δίδασκαν και ζούσαν καθημερινά μιλώντας αποκλειστικά στα Αρχαία Ελληνικά. Και για να το διασφαλίσουν αυτό μέσα στην τάξη των εφήβων μαθητών τους, ψήφισαν και νόμο: "Μηδενί εξείναι αλλήλοις ομιλείν, ει μή τή ελλάδι φωνή." Δεν επιτρέπεται σε κανέναν να μιλά στους άλλους, παρά μόνο στην ελληνική γλώσσα. "Εί τις δέ άλλως διαλέγοιτο εν ημίν, ζημιούσθω αργυρίδιον έν, οποσάκις άν τύχη τούτο ποιών." Αν κάποιος "ξέφευγε", είτε από απροσεξία είτε επίτηδες, έπρεπε να καταβάλει πρόστιμο: ένα αργυρίδιον για κάθε παράβαση, το οποίο πήγαινε σε ένα κοινό ταμείο και οι παραβάτες χρηματοδοτούσαν το επόμενο συμπόσιο! Μέσα από αυτό το τέχνασμα, από την όλη σύλληψη του εγχειρήματος...