Ο άνθρωπος δεν κρατά πια όπλο· πατά ένα πλήκτρο. Και συχνά ούτε αυτό, αρκεί ένας αλγόριθμος. Όσο πιο αόρατος γίνεται ο πόλεμος, τόσο πιο φονικός. Ένας πόλεμος που συμβαίνει χωρίς να τον βλέπουμε, που διεξάγεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε. "Πόλεμος πάντων μέν πατήρ εστι, πάντων δέ βασιλεύς", γράφει ο Ηράκλειτος. Δεν μιλούσε για τη βία των όπλων, αλλά για τη σύγκρουση των αντιθέσεων που κινεί τη ζωή. Για εκείνη τη δύναμη που μέσα από τη διαμάχη γεννά την ισορροπία. Όταν, όμως, ο άνθρωπος ξεχνά τη φιλοσοφική διάσταση του πολέμου και τον μετατρέπει σε μέσο εξουσίας, τότε ο "πατήρ πάντων" γίνεται καταστροφέας των πάντων. Κι όμως, ο πιο αρχαίος πόλεμος που αποτυπώθηκε ποτέ σε λόγο, η Ιλιάδα, δεν είναι ύμνος στη βία, αλλά μάθημα ήθους. Μέσα στα στρατόπεδα της Τροίας βλέπουμε τον άνθρωπο μπροστά στο όριο της ύπαρξής του. Ο Αχιλλέας μαθαίνει ότι η οργή του οδηγεί στην καταστροφή, ο Έκτορας υπερασπίζεται την πατρίδα γνωρίζοντας πως θα πεθάνει...