Ο Σαρτρ έλεγε πως τις μεγάλες ηθοποιούς τις καταλαβαίνεις όχι από το πώς μπαίνουν στη σκηνή αλλά από το πώς βγαίνουν. Με αυτή τη λογική, η έξοδος της Αριστεράς από την εγχώριο πολιτική είναι μάλλον για λύπηση. Το ΚΚΕ τσακώνεται με το "κράτος-δολοφόνο" Ισραήλ και εγκαινιάζει ανδριάντες του Βελουχιώτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διασπαστεί τρεις φορές σε έναν χρόνο. Διάφοροι γραφικοί υποδύονται τους πολιτικούς. Οι άλλοι ξεκίνησαν να πάνε στη Γάζα με ταξί. Κι ο Τσίπρας "στήνει Κίνημα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού" (in.gr, 16/6). Ιδίως στο Ανω Μανχάταν, προσθέτω εγώ. Γωνία 116 δρόμων και Λένοξ Αβενιου. Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά είχε παραδοσιακά μεγαλύτερο μπόι στον ελληνικό Τύπο απ' όσο της αναλογούσε στην ελληνική κοινωνία. Με εξαίρεση την περίοδο 2012-2019 που ψήλωσε πριν ξανακοντύνει. Δεν ξέρω λοιπόν τι θα πετύχει το "κίνημα Τσίπρα" στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι εφόσον μάθουν αγγλικά για να μπορούν να συνεννοηθούν. Αλλά στη δική μας...