Ο ΤΖΙΜ ΤΖΑΡΜΟΥΣ εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες τη δική του θεωρία της ελαφράς σοβαρότητας, σαν να είναι οπαδός ενός παλιού σινεμά που όμως έχει εφεύρει ο ίδιος − άλλωστε έχει προτρέψει τους άλλους, όπως και τον εαυτό του, να κλέψουν ό,τι και από όπου μπορούν, ενώ έχει δηλώσει και το περίφημο "προτιμώ να γυρίσω μια ταινία για έναν τύπο που κάνει βόλτα τον σκύλο του, παρά για τον Κινέζο Αυτοκράτορα". Οι πρωταγωνιστές του Τζάρμους την περπατούν τη ζωή, βήμα βήμα και συχνά άσκοπα, δεν τρέχουν για να προλάβουν ένα λαχανιασμένο, ανόητα φαντεζί μοντάζ. Σε έναν ειλικρινή, περίτεχνο φόρο τιμής στον master της διηγηματικής πρόζας Ρέιμοντ Κάρβερ (υπάρχουν ίχνη της Αν Μπίτι και του Φρέντρικ Μπαρτέλμε στο ύφος της ταινίας, χωρίς τη γλώσσα του "βρόμικου ρεαλισμού"), ο τελευταίος σαμουράι του αμερικανικού σινεμά παρατηρεί με τη γνωστή διακριτικότητα και τον ελλειπτικά διεισδυτικό του φακό τρία ολιγομελή οικογενειακά σετ, σε ισάριθμα και περίπου ίδιας...