Να που φτάσαμε σε ένα ακόμη επεισόδιο της Σαββοπουλιάδας- ίσως το τελευταίο, αλλά' ας μην παίρνουμε και όρκο. Και λέω να μην παιρνουμε και όρκο γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ περίπτωση άλλου ανθρώπου του καλλιτεχνικού κόσμου της Ελλάδας που να είναι σε θέση να πυροδοτεί τόσα πάθη και τόσες αντιπαραθέσεις σε βάθος χρόνου. Γιατί, το έκανε αυτό ο Διονύσης μας- και όχι τόσο με το έργο του, όσο με την προσωπικότητά του και με τις πεποιθήσεις του. Δεν σταματούσε να λέει ό,τι του κατέβαινε, ακόμη και μετά τις καρπαζιές του "Κουρέματος" και των άδειων μαγαζιών. Ποιος άραγε να είναι ο λόγος όλης αυτής της διελκυστίνδας που δεν σταματά - ως είθισται- ούτε πάνω από το πτώμα του; Νομίζω ένας λόγος αφορά τον ίδιο τον Σαββόπουλο και ένας άλλος την εποχή του. Και εξηγούμαι: Αυτοί που εξανίστανται με τον Σαββόπουλο είναι κυρίως οι εξ αριστερών. Και μάλιστα, όχι μόνο -και όχι κυρίως- οι παλαιοί αριστεροί που υπήρξαν συνοδοιπόροι του την εποχή που και αυτός...