Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια συντελείται ένα πέραν πάσης αμφισβήτησης έγκλημα διαρκείας. Η κοινή γνώμη κυρίως στην Ελλάδα, όπως ακριβώς συνέβη και με το ουκρανικό, κανονικοποίησε απολύτως τον ανθρώπινο πόνο, μεταβόλισε τον φόβο και τον μετέτρεψε σε απάθεια με αντάλλαγμα την ασφάλεια που (δήθεν) παρέχει η μη εγγύτητα με τα πεδία της φρίκης. Αυτό εδώ και σχεδόν 19 μήνες. Αλλά αυτό που δεν χωνεύεται, δεν καταπίνεται με τίποτα, είναι ο λιμός στη Λωρίδα της Γάζας. Το να αφήνεις μικρά παιδιά, εγκύους να λιμοκτονούν. Αναντίρρητα, δεν είναι εφεύρεση του Νετανιάχου, ούτε διεκδικεί ιστορική πρωτιά ως μέτρο εθνοκάθαρσης καθώς έχει αναφαίρετα συμπεριληφθεί σε ορισμένες από τις πιο μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ύπαρξης. Μολαταύτα, ακόμα πιο τραγικό (ίσως και από την ίδια τη συντελούμενη τραγωδία) είναι το γεγονός πως η κοινή γνώμη έχοντας λάβει κατεργασμένη, πολτοποιημένη την πληροφορία, έχει πάψει να σοκάρεται, ως εκ τούτου και να αντιδρά.