Σε πρόσφατο ταξίδι στη Σικελία, βρέθηκα να ανεβαίνω μαζί με δεκάδες τουρίστες σε έναν από τους κρατήρες της Αίτνας. Τοπίο σεληνιακό, με γκρίζες και μαύρες πέτρες και αυτή την ύπουλη ηφαιστειακή άμμο που μπαίνει παντού - ακόμα προσπαθώ να τη βγάλω από τα παπούτσια μου. Μπροστά μου ένας δεκαπεντάχρονος με τους γονείς του. Ο μπαμπάς και η μαμά ενθουσιασμένοι, όπως και εγώ. Ο έφηβος, με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη του κινητού του. "Κοντεύουμε;" ρωτάει. Η μαμά επιμένει: "Κοίτα γύρω σου! Δεν είναι απίστευτο;". Το παιδί ρίχνει ένα φευγαλέο βλέμμα και, σαν να περπατά σε ανήφορο των Τουρκοβουνίων, αποφαίνεται: "Μπα, είναι πολύ βαρετά". Βυθίζεται ξανά στην οθόνη του. Αν πήγαινες αυτό το αγόρι στο Λούβρο, μπροστά στη Μόνα Λίζα, θα αναφωνούσε πιθανώς "meh!" - το επιφώνημα που εκφράζει πλήξη και αδιαφορία. Αν το έστελνες στον Αρη, δεν θα έβρισκε τίποτε ενδιαφέρον έξω από το παράθυρο του διαστημοπλοίου. Μεγαλώνει και αυτό, μαζί με όλη τη γενιά...