Αυτή η γυναίκα δεν είναι καθόλου τυχαία. Γεωργία Τύρου. Εκπροσωπεί τον αντιστασιακό αγώνα της καθημερινότητας. Και, επιτρέψτε μου, μπορεί αυτή να είναι και η πιο γενναία αντίσταση, γιατί δεν έχει "συντρόφους" στο πλευρό της. Ο καθένας σε τέτοιου είδους αντιστάσεις είναι μόνος του. Αυτός και ο πόνος του. Δεκατέσσερα χρόνια ένα κυλικείο, πανεπιστημιακού χώρου, υπό κατάληψη. Δεκατέσσερα χρόνια παρεχόταν φιλοξενία στο μη νόμιμο. Χώρος δημιουργικής, ελεύθερης "έκφρασης" στα "παιδιά". Ισως η μόνη χώρα όπου το "παιδιά" φτάνει μέχρι και τα σαράντα-πενήντα ηλικιακά έτη. "Το πληρώνω το μαγαζί" είπε η γυναίκα. Είδες; Οταν ο χώρος γίνεται ιδιωτικός, πώς υπερασπίζεσαι αλλιώς; Λες η Γεωργία Τύρου να είναι ο χρήσιμος "ηλίθιος"; Ας με συγχωρήσει, δεν την υποτιμώ, απλώς ας ακολουθήσει τον συλλογισμό μου. Αναγνώστες μου, τα μάθατε τα καθέκαστα. Ο αρσενικός πάει να κολλήσει αφίσα. "Φύγε" τον διατάζει η γυναίκα. "Τι θα κάνεις; Τι θα κάνεις; Τι θα...