Ο ποιητής John Donne έγραφε "Γι' αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Η καμπάνα χτυπάει για σένα", εμπνέοντας στην συνέχεια και τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ να τιτλοφορεί με τίτλο το κλασικό του έργο "Για ποιον χτυπάει η καμπάνα", αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα και βαριές κουλτούρες για την ελληνική πολιτική σκηνή. Ενώ βρισκόμαστε μπροστά σε υπαρξιακά ερωτηματικά και οι αλλαγές που συντελούνται είναι τεκτονικές, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ακόμα και σε μια συζήτηση για την εξωτερική πολιτική μετατρέπεται η βουλή σε σμυρνέικη αυλή. Προσπερνώντας τα "κακιά" και λοιπές μικρότητες που χαρακτηρίζουν μονάχα όσους τα χρησιμοποιούν, ψάχνεις με το "κυάλι" να βρεις μια πειστική απάντηση για την θέση της χώρας στον νέο κόσμο που ξεπροβάλει. Ακούς -αντιθέτως- ανεπίκαιρους ανταγωνισμούς για το ποια είναι η μεγαλύτερη εθνική επιτυχία, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή η ένταξη της Κύπρου. Στα αλήθεια είναι η καλύτερη στιγμή, την στιγμή...