ΗΜΟΥΝ 24 ΧΡΟΝΩΝ. Ζούσα στο Λονδίνο ήδη 2 χρόνια, και στο Ηνωμένο Βασίλειο σχεδόν 7. Είχα περάσει όλη την ενήλικη ζωή μου στη Βρετανία, ονειρευόμουν σε δύο γλώσσες, ένιωθα την Ελλάδα πολύ μακριά μου. Όλα αυτά, στα χρόνια πριν από το Brexit και τα αστρονομικά πανεπιστημιακά δίδακτρα, όταν ως Έλληνας σπούδαζες φτηνά στα αγγλικά πανεπιστήμια και δούλευες εξίσου εύκολα ως Ευρωπαίος πολίτης. Ζούσα με δύο Αγγλίδες φίλες μου σε μια άθλια γειτονιά, όπου κάποτε έμεναν μόνο Κύπριοι και Τουρκοκύπριοι, οι οποίοι τώρα είχαν αναχωρήσει για καλύτερα μέρη. Ο γείτονάς μας έκανε τον εκτροφέα πίτμπουλ, δύο σπίτια πιο κάτω είχε γίνει ένας φόνος και στο τοπικό high street γίνονταν πλειστηριασμοί με μικρόφωνο όπου πουλούσαν από κλεμμένα στερεοφωνικά μέχρι λούτρινα αρκουδάκια. Δούλευα ως editorial assistant σε ένα από τα πιο βαρετά κλαδικά περιοδικά του σύμπαντος με μια ημίτρελη μάνατζερ. Τα βράδια έγραφα σε ένα blog στα ελληνικά με ψευδώνυμο, κάτι σαν...