Μεγάλωσα ανάμεσα σε δυο κυκλαδίτικα νησιά, την Πάρο από τη μεριά του πατέρα μου και τη Σύρο από της μητέρας μου. Βέβαια, για να πω την αλήθεια (τώρα που έχουν πεθάνει και οι δύο και δεν θα έχουμε παρεξηγήσεις) εγώ Συριανή αισθάνομαι. Πανέμορφο νησί η Πάρος, αξίζει με τα χίλια την τουριστική ανάπτυξη που έχει αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1960, τότε που ξεκινούν οι αναμνήσεις μου, τα πλοία δεν έδεναν στο λιμάνι και βγαίναμε στη στεριά με βάρκες, ηλεκτρικό δε είχε μόνο η Παροικιά. Ενώ στη Σύρο υπήρχαν τρεις θερινοί κινηματογράφοι. Οπότε οι λίγες μέρες που πηγαίναμε στους παριανούς παππούδες, μου φαίνονταν κάπως σαν διαβολοβδομάδα που λένε στον στρατό. Ενας άλλος λόγος που έκανε ενοχλητικές τις διακοπές στην Πάρο ήταν τα πανηγύρια. Στο χωριό του πατέρα μου είχε και Αγιο Παντελεήμονα και Αγία Μαρίνα. Οπότε, τον Ιούλιο που πηγαίναμε, αν δεν πέφταμε στη μια γιορτή, θα πέφταμε στην άλλη, ενίοτε δε και στις δύο. Θυμάμαι λοιπόν όλη τη νύχτα...