"Δεν νιώθουμε έξω από την εποχή μας - το αντίθετο, προβαίνουμε διαρκώς σε επονείδιστους συνειρμούς με αυτήν. Το συναίσθημα αυτό της ντροπής είναι από τα ισχυρότερα κίνητρα της φιλοσοφίας. Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τα θύματα, αλλά είμαστε υπόλογοι απέναντί τους. Και ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από το όνειδος είναι να κάνουμε το ζώο (γρυλίζοντας, σκάβοντας, χλιμιντρίζοντας, παθαίνοντας σπασμούς): μερικές φορές η σκέψη χαρακτηρίζει περισσότερο το ζώο που πεθαίνει παρά τον ζώντα άνθρωπο, έστω κι αν είναι δημοκράτης". Ζώο, αδύνατον! Δεν μ' αφήνουν να αγιάσω τα γράμματα, οι υποσημειώσεις, ο Λακάν και οι αναφορές. Οπότε, αυτή η παράγραφος του Ντελέζ ("Τι είναι φιλοσοφία;") που αντέγραψα, εις μάτην με παρακινεί να γρυλίσω. Αν όμως ήμουν στη θέση του Χαρίτση και του Γαβριήλ, θα γάβγιζα (κυριολεκτώ) προς τη Ζωή . Καλά -καλά δεν έγινε το κόμμα της Νέας Αριστεράς και άρχισαν ο τροχιοδεικτικές βολές μεταξύ Χαρίτση και Σακελλαρίδη. Διαφωνούν με...